büyükkeyif kullanıcısı “Ümit”ten, “Müslüm Baba’ya açık mektubumdur!”
okuma süresi 2 dakika
Merhaba Müslüm Baba!
Ben, oğlun Buğra’nın ilkokul arkadaşıyım.
O zamanlar senden sınıfça nefret ediyorduk, kusura bakmazsın umarım. Yonca, Serdar, Burak, Tayfun ve niceleri varken seni sevemezdik. Çok kanallı yıllara ve Gümrük Birliği anlaşmasına denk gelmiş ilk nesil olarak kendimize yakışanı yapmalıydık.
Ama Buğra bizden biri değildi. Sanki post modernleşen global dünyadan ve serbest piyasa ekonomisinin getirdiği afili inceliklerden haberi yokmuş gibi davranıyordu. Onca geçtiğimiz dalgaya rağmen, müzik derslerinde sürekli senin şarkılarını söylemesine bir türlü anlam veremiyorduk. Her anlam veremediğimiz şeye ‘salak’ demek bizim işimizdi. Buğra ilkokulda çok salak bir çocuktu. Biraz da silikti, hani bizim ezik dediklerimizden. Sessizdi, kalemini çift yönlü tıraş ederdi. Kol saati bile yoktu. Bende casio f-91w vardı. İyi top oynuyordu ama saçlarını taramayı bilmiyordu. Ben saçlarımı Tarkan gibi tarardım. Top benim olunca mecburen beni de oynatıyorlardı.
Müslüm Baba,
Öyle ağır-aksak, sosyo-kültürel tespitler filan yapmayacağım. Lakin ne zaman ezen ile ezilenin arasındaki farka ayıkmaya başladım; ne zaman zalim kimdir, mazlum kimdir diye sordum kendi kendime; işte o zaman Buğra’nın neden “bu benim meselem” dediğini anlayabildim.
Baba, biz senin üvey evlatlarınız. Sonradan görmeleriz. Şarkılarını anlayabilecek yoksulluğumuz, aşklarımız, dertlerimiz olmadığı için; seni büyüdükçe tanıdığımız için, seni sevmekten daha çok sana saygı duyuyoruz.
Ama Buğra, yani öz evladın kim bilir ne haldedir şimdi. Rica ediyorum onu daha fazla üzme. Sen onun evinin direğisin.
Saygılar.
