Ahmet Kaya ile bir saat
okuma süresi 2 dakika
Ahmet Kaya ile tanışma fırsatını yakalamış biriyim. Ahmet Kaya ölmeden birkaç ay önce Londra’da tanıştım. Ben o zaman lisan kursu için Londra’ya gitmiştim, o da bir konser için gelmişti sanırım. Çok çökmüş, bitkin ama mütebessim bir ifadeyle bana “Vay Çökelek gardaşım da burdaymış!” dedi. Gurbette memleketlisini gören bir gurbetçi coşkusuyla. Güzel adamdı Ahmet Abi. Ülkücülerin gizli gizli, sosyalistlerin deli gibi, âşıkların mazlum mazlum sevdiği adam. İnandığı doğruları eğmeden bükmeden söyleyen çocuk ruhlu, saf ve temiz bir Anadolu çocuğuydu o. Zor bir hayat yaşamış, cezaevi görmüş tatlı sert ama pamuk yürekliydi Ahmet Abi. Dönemin siyasi koşullarıyla, tam olarak anlaşılmadan linç edilmiş, canı gibi sevdiği vatanına hasret gitmiş bir adam. Bir “Yorgun Demokrat”, suçu saz çalmak olan “Diyarbakır’lı Bahtiyar”. Sordum Londra’da, “Abi ne oldu öyle?” Dedi, “gardaş sorma, etkiye tepki,” rakısını yudumlarken. Çok anlatmıştı, belli ki yorulmuştu artık. İstanbul’u sordu, “aynı…” dedim. Güldü.
Acı acı. İlk gençlik yıllarımın kahramanı tam karşımdaydı, inanamıyordum orda olduğuma, hayrandım bu adama. Magazin gazetecileri ödül töreni hayatının dönüm noktasıydı. Ne kadar siyasi görünse de, gönül adamıydı Ahmet Abi, sağcı solcu değil insan diyenlerdendi. “Bizim oyun havalarımız bile acılıdır” derdi. Mücadelelerle dolu geçmiş hayatı bir gecede değişti. Kürtçe bir türkü okuyacağım demişti oysa, şimdi Kürtçe televizyonu görse, şaşırır çok da sevinirdi eminim. Duydum ki devlet ödül vermiş geçen gün, her muhalif sanatçıya ya da gazeteciye yapıldığı gibi önce kovuldu sonra ödül verdiler. Keşke yaşasaydı ve biz şarkılarını dinleseydik.
Bir saat kadar sohbetten sonra vedalaştık Ahmet Abi’yle, ertesi gün Paris’e dönecekti. Selam gönderdi memlekete. Birkaç hafta sonra, “Ahmet Kaya ölmüş” dediler inanmadım, şaşırdım, çok sarsıldım. Severdim Ahmet Abi’yi, siyasi yönü ne olursa olsun ben onun sanatçı ve insan yanını gördüm hep.
Hasret gitti memlekete, selamını bile iletmemiştim henüz. Hemen bir Ahmet Kaya albümü bulup başladım dinlemeye.
Başladı Ahmet Abi söylemeye…
“Başıma neler geldi, sana diyemedim/ Beni kaç kere vurdular adını söylemedim.”
Birden bir rahatlık çöktü içime, böyle şarkılar söyleyen adam ölmezdi. Çökelek Gardaş’ından sevgiler Ahmet Abi.
