Resimli Behzat Ç. Tarihçesi

Abdi İpekçi:

44. bölümü herkes hatırlıyor olsa gerek. Dizinin “Benim Annem Cumartesi”yle, yani Bandista’yla kapandığı bölüm. Düzgün Aydın’ın annesinin olduğu bölüm. Kapanışında Abdi İpekçi Parkı’nda eylem yapıyordu kayıp anneleri.

Adliye Sıhhiye:

Dizinin en sevilen karakterlerinden biriydi Savcı Esra. Cumhuriyet Savcısı olduğunu, adaletin her zaman tecelli etmesi gerektiğini söylerdi dizide. Sonra öldürüldü, cezaevinden çıktığı an. Birhan Keskin’in şu dizesini o zaman da hatırlamıştık: “tecellinin içinde ecel durur sevgilim, görmedin mi?/ adaletin içinde bir zalim oturur.”

Ankaragücü:

Behzat Ç.’nin “oğlu kadar” sevdiği ve bizim de sık sık “yapma be Harun bu kadarını” diye ünlediğimiz Harun’un takımı. Amiriyle aynı takımı tutmuyor, o Ankaragüçlü. “Gecekondu” taifesinden olduğu söyleniyor Harun Sinanoğlu’nun. Kraker yemiyormuş maçlarda.

Ankara silüeti – Gençlik Parkı:

Behzat’ın Bahar’la konuştuğu yer, Gençlik Parkı’ydı. İlk “Mutsuz olalım ne var? Biz de mutsuz oluruz” denen yer yani. Sonradan Savcı Esra da bunu Behzat’a söyleyecek ilerideki bölümlerde. Aslında herkes aynı yere referansla konuşacak: “kim istemez mutlu olmayı/ ama mutsuzluğa da var mısın?” deyişine Cemal Süreya’nın.

Atatürk Bulvarı:

Hayalet’in her an çıkacağı yerler buralar. Atatürk Bulvarı. Kim bilir kimi takip ediyor gizlice. Kim bilir nereye gidecek buradan sonra, kiminle görüşecek. Belki de köşedeki tavuk dönerciye çöküp, “Usta bir yarım çek” diyecek. Hemen sonrasında Akbabuş’u arayacak ama. O kesin.

Gençlerbirliği:

Behzat’ın Ç.’sinin üzerinde duran anahtarlığı anımsıyor olmalısınız. Behzat’ın futbola düşkünlüğünü de. Bir ara “mesleği” bırakıp mis gibi teknik direktörlük de yapmaya başlamıştı ama sonra olmadı işte. Gençlerbirliği olmadan bir Behzat Ç. tarihçesi düşünülemezdi.

Hitit Heykeli:

Geçiş sahneleri denen nane İstanbul dizileri için kolay. Koy Boğaz’ı, koy Taksim Meydanı’nı, birkaç açıdan çek. Al sana geçiş. Ama ya Ankara? Behzat Ç. bize Ankara’dan “geçiş sahnesi” yaratılabileceğini de gösterdi. Sıhhiye’deki Hitit Güneşi, Ankara’nın hiç şüphesiz ki sembollerindendir.

Kızılay akşamüstü:

Arkada bir otobüs var, EGO yazıyor üstüne. Kızılay burası, akşamüstü. Her an “bütün ekip” geçecekmiş gibi. Hatta aralarından biri, belki de Cevdet, yağmura ve yollara sövecekmiş gibi. Belki üstgeçitler üzerine bile konuşurlar. Ve herkes evine dağılır. Yok yok, ne evi? Bu havada meyhaneye gidilmez de ne edilir?

Metro Girişi:

Caddenin adı Meşrutiyet.
Ankara’nın metrosu. “Cinayet var aga!”

*Fotoğraflar: Esra Can

About The Author