9 Şubat Kötü Tarih – “O gün bugün huzurum yoktur.”
okuma süresi 2 dakika
Birleşik Amerika 1965’te bugün hem kendisi, hem halkı, hem de dünyanın geriye kalan birçok halkı için çok ölümcül bir hareket yapmış. Sonuçlarını halen hep beraber çekmek zorunda oldukları Vietnam Savaşı’na ilk ABD askerleri gönderilmiş. Çok sayıda insanın hayatını kaybettiği, birçoğunun da psikiyatrik yaralar aldığı Vietnam Savaşı Amerika kıtasının tamamına mutsuzluk getirdi. Paylaşamadıkları şeyleri merak etmiyor, az çok tahmin ediyoruz. Ama bir defa daha “yuh” diyoruz. Savaşa yuh. Ölüme yuh.
1985’te bugün İstanbul gene soğuklarla boğuşmuş. Bu defa Boğaz donmamış ama artık “ulaşım” gibi bir dert, otoyollar, asfaltlar olduğundan hadise başkalaşmış tabii. Bedrettin Dalan’ı hatırlayan hatırlar, sonralarda bir okul vesaire kurdu, şimdilerde firari olmalı. Belediye başkanı iken, meteoroloji idaresinin kendilerini yanılttığını ileri sürmüş ve şöyle özür dilemiş İstanbullulardan: “I am sorry”. İnsan inceden üzülmüyor değil tabii.
Ve bir ölüm. Söylemeye gerek yok, ölümlerin doğal başlığı ve bizim resmi görüşümüz Cemal Süreya’dan: “her ölüm erken ölümdür”. Ama bazıları daha mı erken oluyor ne? Hele bir de hiç görmediğimiz, hep görmek istediğimiz birilerinin ölümü. Çoktan, çok zaman önce ölmüş olması. 1881’de bugün Fiyodor Mihayloviç Dostoyevski ölmüş. 60 yaşında, genç yaşta. Gene Cemal Süreya’ya başvuracağız. Dostoyevski’yi ilk okuma deneyimine mahsuben, “o gün bugün huzurum yoktur” der Süreya. Dostoyevski, bizi sakatladığı yerden iyileştirdi de. Düşündüklerimizin bir bölümünü ona borçluyuz. Şüphesiz.
